hoeveel snaren heeft een viool?
De viool is het fijnste snaarinstrument met strijkstok en het meest expressieve van allemaal. Dit instrument en zijn familie hebben geconcurreerd met alle andere snaarinstrumenten en hebben er meer dan twee eeuwen de heerschappij over gehad, en geen ander instrument dan de piano kan met hen wedijveren in die dominantie. Dit laatste kon het centrum van de viool echter niet verzwakken of zijn suprematie ondermijnen, omdat de piano en de viool twee instrumenten zijn die niet met elkaar in conflict zijn, elk met zijn eigen privacy.
De meeste van de eerdere snaarinstrumenten waren harpen (zoals de Griekse lier ). Edele instrumenten zijn waarschijnlijk afkomstig uit de paardensportculturen van Centraal-Azië, bijvoorbeeld de bouzouki die zijn oorsprong vond in het hedendaagse Oezbekistan of de Kobyz (voor Kazachs) een oud Turks-Kazachs snaarinstrument of de Mongoolse Morin Khuur: Turkse en Mongoolse ruiters uit Binnen-Azië misschien wel de oudste violisten ter wereld. Hun tweesnarige rechte violen waren bespannen met snaren van paardenhaar. Het wordt gespeeld met strikken van paardenhaar en heeft vaak een uitgesneden paardenhoofd aan het einde van de nek. De violen, altviolen en cello’s die we vandaag bespelen en waarvan de strijkstokken nog steeds van paardenhaar zijn gespannen, zijn een erfenis van de bedoeïenen.
Er wordt aangenomen dat deze instrumenten zich uiteindelijk verspreidden naar China, India, het Byzantijnse rijk en het Midden-Oosten, waar ze uitgroeiden tot instrumenten zoals de arhu in China, de harp in het Byzantijnse rijk en het zadel in India, en de rebab in de Arabische wereld. De rebab wordt beschouwd als de eerste en directe voorouder van alle Europese snaarinstrumenten met een strijkstok, die later in de negende eeuw uitgroeide tot het Byzantijnse lira-instrument en vervolgens tot de Europese rebek.
hee hoeveel snaren heeft een viool?
De viool in zijn huidige vorm verscheen in de zestiende eeuw in Noord-Italië, waar de havensteden Venetië en Genua uitgebreide betrekkingen onderhielden met Centraal-Azië via de handelsroutes van de Zijderoute.
De moderne Europese viool is voortgekomen uit verschillende snaarinstrumenten van adel uit het Midden-Oosten en het Byzantijnse rijk. De vroegste makers van de viool leenden hoogstwaarschijnlijk van drie soorten huidige instrumenten: de rebab, in gebruik sinds de 10e eeuw (zelf afgeleid van de Byzantijnse harp en de Arabische rebab), de renaissanceviool en de armharp (afgeleid van de Byzantijnse harp). Een van de vroegste expliciete beschrijvingen van het instrument, inclusief de melodieën, staat in het muziekboek van Gambe de Ferre, gedrukt in Lyon in 1556. Tegen die tijd begon de viool zich over Europa te verspreiden.
De oudste gedocumenteerde viersnarige viool, zoals de moderne viool, werd vermoedelijk gebouwd in 1555 door Andrea Amati, maar de datum is onbekend (andere wetenschappelijk gedocumenteerde violen daarvoor hadden slechts drie snaren en werden violettas genoemd). Venetië leverde een belangrijke bijdrage aan de geboorte van de viool, die plaatselijk bekend stond als de “lier”, waarschijnlijk afgeleid van de naam van het Byzantijnse rechtopstaande instrument met strijkstok. Deze waren hoogstwaarschijnlijk afgeleid van het oude Griekse instrument, hoewel het meer percussief was dan met pijlen. In de jaren 1510 (ongeveer vijftig jaar vóór de bloeiende activiteit van Andrea Amati) waren er zeven “lireri” of makers van instrumenten van de adel, waaronder de proto-viool, in Venetië. De viool werd meteen erg populair bij zowel straatspelers als de adel, verklaard door het feit dat de Franse koning Karel IX Amati in 1560 opdracht gaf om 24 violen voor hem te bouwen. Een van die instrumenten, nu de Karel IX genoemd, is de oudste nog bestaande viool. De meest verfijnde, gebeeldhouwde en gedecoreerde viool ter wereld is de Casparo da Salo (1574) eigendom van Ferdinand II, aartshertog van Oostenrijk en na hem sinds 1841 van de creatieve Noorse kunstenaar Ole Paul, die hem veertig jaar en duizenden concerten gebruikte vanwege zijn kracht en de schoonheid van zijn melodie, die vergelijkbaar is met Guarneri-violen. Het bevindt zich nu in het Museum voor Decoratieve Kunst van West-Noorwegen in Bergen. Christus of “Le Messie” (ook bekend als “Salabue”) gemaakt door Antonio Stradivari in 1716 is nog in goede staat en bevindt zich nu in het Ashmolean Museum in Oxford.